Orzekając zakaz sprawowania funkcji kierowniczych należy określić czas trwania zakazu
W przedmiotowej sprawie Sąd Rejonowy skazał na karę 2 lat pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby, grzywnę. Nadto orzekł wobec oskarżonego obowiązek częściowego zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (art. 46 § 1 k.k.) za popełnienie od nieustalonego czasu do 6 maja 2015 r. przestępstwa określonego w art. 220 § 1 k.k., art. 155 k.k. i art. 157 § 3 k.k. w zw. z art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
Sąd Okręgowy po rozpoznaniu apelacji prokuratora i obrońców, zmienił pierwszoinstancyjny wyrok m.in. przez wymierzenie oskarżonemu bezwzględnej kary 3 lat pozbawienia wolności i orzeczenie wobec niego – na podstawie art. 41 § 1 k.k. – zakazu sprawowania funkcji kierowniczych w podmiotach gospodarczych zajmujących się produkcją pieców do pirolizy.
Kasację od prawomocnego wyroku Sądu odwoławczego na korzyść skazanego w części dotyczącej orzeczenia środka karnego z art. 41 § 1 k.k. złożył Prokurator Okręgowy. Prokurator zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie art. 43 § 1 k.k. w zw. z art. 39 pkt 2 k.k. polegające na orzeczeniu przewidzianego w nim środka karnego bez wskazania czasu jego obowiązywania, wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania sprawy.
Wyrok Sądu Najwyższego
Sąd Najwyższy orzekł, iż kasacja okazała się zasadna w stopniu oczywistym i dlatego podlegała uwzględnieniu.
Zgodnie z art. 43 § 1 k.k. zakazy wymienione w art. 39 pkt 2 – 2b i 3 k.k. orzeka się w latach od roku do 15 lat. Zakaz orzeczony przez Sąd ad quem przewidziany jest w art. 39 pkt 2 k.k.
Skoro zatem w niniejszej sprawie orzeczono wobec skazanego zakaz sprawowania określonych funkcji bez wskazania okresu jego obowiązywania, to niewątpliwie brak ów należało uznać za rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie prawa (art. 523 § 1 k.p.k.).
O ile bezdyskusyjnym pozostawał kierunek złożonej kasacji, o tyle postulat skarżącego objęcia uchyleniem całego wyroku Sądu drugiej instancji był zbyt daleko idący, jaskrawo kolidujący już to z nakazem rozpoznawania kasacji w granicach zaskarżenia i podniesionych zarzutów (art. 536 k.p.k.), już to z unormowaniem zawartym w art. 447 § 3 k.p.k. w zw. z art. 519 k.p.k.
