Kredyt konsumencki – czym jest? Jak od niego odstąpić?

Kredyt konsumencki to jeden z najczęściej zaciąganych przez Polaków kredytów. Nie wiążą się z nim żadne skomplikowane formalności. Otrzymać może go praktycznie każdy, kto potrzebuje środków na konkretny cel. Co więcej, ta popularna forma kredytowania jest rygorystycznie regulowana ustawą. Dzięki temu kredytobiorcy przysługuje szereg prawnie chronionych przywilejów.

Kredyt konsumencki to kredyt udzielany osobie fizycznej na skonkretyzowany, prywatny cel. Innymi słowy, kredytodawca, działając w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, udziela konsumentowi pożyczki pieniężnej. Pożyczka musi być udzielana na cel niezwiązany z prowadzoną przez konsumenta działalnością gospodarczą bądź zawodową. Prawa i obowiązki zarówno kredytodawców, jak i kredytobiorców reguluje ustawa z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim. To właśnie drobiazgowa regulacja odrębną ustawą wyróżnia kredyt konsumencki spośród pozostałych form kredytowania, podlegających ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe bądź niepodlegających żadnym normom ustawowym.

Forma umowy kredytu konsumenckiego – jaki kredyt jest kredytem konsumenckim?

Definicja ustawowa pod pojęciem kredytu konsumenckiego zawiera kilka dopuszczalnych form umów:

• pożyczki,
• o kredyt:
  • w rozumieniu przepisów prawa bankowego,
  • w której kredytodawca zaciąga zobowiązanie wobec osoby trzeciej, a konsument zobowiązuje się do zwrotu kredytodawcy spełnionego świadczenia,
  •  odnawialny,
• o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych z odroczeniem spełnienia świadczenia.

Należy pamiętać, że kredytem konsumenckim nie jest umowa o kredyt, której stopy procentowe są niższe niż powszechnie stosowane. To oznacza, że kredyt z dofinansowaniem czy pożyczka z oprocentowaniem 0% nie mogą być sklasyfikowane jako kredyty konsumenckie.

Kredyt konsumencki – maksymalna kwota kredytu, okres kredytowania

Przez pojęcie umowy o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nieprzekraczającej 255 550 zł. Można otrzymać go również w walucie innej niż waluta polska. Górnym limitem będzie wówczas równowartość kwoty 255 550 zł w danej walucie obcej. Kredytu konsumenckiego najczęściej udziela się w formie kredytu gotówkowego. Nie jest to jednak jedyna dopuszczalna forma. Pieniądze mogą, na życzenie kredytobiorcy, zostać udostępnione także w formie bezgotówkowej – bezpośrednim przelewem na jego konto. Jeśli kwota pożyczki przekroczy 255 550 zł bądź równowartość tej sumy w walucie obcej, wówczas kredytu nie będzie można uznać za konsumencki. Co za tym idzie, konsumentowi nie będzie przysługiwała ochrona, przewidziana w ustawie o kredycie konsumenckim.

Okres kredytowania jest zależny od oferty banku, z którego usług zdecydujemy się skorzystać. Zazwyczaj banki oferują kredyty konsumenckie na okres od trzech do stu dwudziestu miesięcy, czyli dziesięciu lat. Zaciągając kredyt, należy mieć na uwadze, że okres kredytowania znacznie wpływa na jego koszt. Oczywiście im krótszy okres kredytowania, tym niższe koszty poniesiemy.

Kto może udzielić kredytu konsumenckiego?

O kredyt konsumencki możemy starać się nie tylko w bankach i SKOK-ach (spółdzielczych kasach oszczędnościowo- kredytowych), ale również w placówkach instytucji finansowych niebędących bankami. Mowa tu m.in. o przedsiębiorstwach pożyczkowych i osobach fizycznych, prowadzących działalność gospodarczą polegającą na udzielaniu kredytów. Powszechnie używa się w stosunku do nich określenia „parabanki”. Przywołuje ono na myśl niekoniecznie pozytywne skojarzenia.

Wybór kredytodawcy – jaka jest różnica między bankiem, SKOK-iem a instytucją finansową?

Banki to instytucje, których działalność szczegółowo reguluje ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe. Podlegają ścisłemu nadzorowi, sprawowanemu przez Komisję Nadzoru Finansowego. Środki w nich ulokowane zabezpiecza Bankowy Fundusz Gwarancyjny. Oznacza to, że w sytuacji, gdy bank stanie się niewypłacalny, Fundusz zwróci jego klientom zdeponowane w nim pieniądze (do wysokości równowartości 100 tys. euro).

Uprawnienia do gromadzenia środków pieniężnych i obciążania ich ryzykiem przyznaje Komisja Nadzoru Finansowego. Oprócz banków posiadają je SKOKi, czyli spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe. SKOKi również są objęte zabezpieczeniem Bankowego Funduszu Gwarancyjnego. Kontrolę nad ich działalnością sprawuje natomiast Krajowa Spółdzielcza Kasa Oszczędnościowo-Kredytowa. Podstawą prawną funkcjonowania SKOK-ów jest ustawa z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych. Zgodnie z jej treścią SKOK nie jest określany jako bank, lecz w odróżnieniu od tzw. instytucji parabankowych podlega nadzorowi finansowemu sprawowanemu przez KNF.

Instytucje pożyczkowe niebędące bankami ani SKOK-ami, czyli tzw. parabanki, nie posiadają uprawnień do gromadzenia środków pieniężnych i obciążania ich ryzykiem oraz nie są zabezpieczone Bankowym Funduszem Gwarancyjnym. W przypadku ich niewypłacalności konsument nie ma gwarancji zwrotu ulokowanych środków. Niektóre instytucje, aby uwiarygodnić bezpieczeństwo korzystania z ich usług, oferują klientom różnego rodzaju ubezpieczenia lub zakładają pozabankowe fundusze gwarancyjne. Takich praktyk nie regulują jednak przepisy obowiązującego prawa. Nie gwarantują zatem prawnej możliwości dochodzenia należnych roszczeń. Przed wyborem kredytodawcy warto zatem sprawdzić, czy znajduje się ona pod nadzorem Komisji Nadzoru Finansowego. W innym wypadku zawarcie umowy może wiązać się z ryzykiem.

Ocena zdolności kredytowej – ustawowy obowiązek kredytodawcy

Przed przystąpieniem do zawarcia umowy o kredyt konsumencki kredytodawca ma obowiązek dokonać oceny zdolności kredytowej potencjalnego kredytobiorcy. Jeżeli instytucją udzielającą pożyczki jest bank lub inna instytucja ustawowo upoważniona do udzielania kredytów, wówczas odbywa się to na podstawie art. 70 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe oraz innych regulacji z zakresu prawa bankowego, którym te podmioty muszą czynić zadość. Każdy bank ma nieco inne metody weryfikacji i sposoby wyliczania zdolności kredytowej. Zasady przyznawania kredytów są jednak dość podobne.

Ocena zdolności kredytowej konsumenta ma dwojakie znaczenie. Z jednej strony daje swoistą gwarancję, że instytucja kredytowa będzie pożyczać pieniądze w sposób odpowiedzialny. Z drugiej zaś zapobiega nadmiernemu zadłużaniu się konsumentów, które w konsekwencji może doprowadzić do niewypłacalności.

Na co patrzy kredytodawca, weryfikując zdolność kredytową? Kto może zaciągnąć kredyt konsumencki?

Pierwszym istotnym kryterium jest wiek kredytobiorcy. Umowę o kredyt konsumencki może zawrzeć wyłącznie osoba pełnoletnia. W niektórych bankach, zgodnie z ich regulaminem, kredytów konsumenckich udziela się osobom, które ukończyły 21 lat. Taka regulacja nie jest sprzeczna z przepisami prawa bankowego. Przeważająca większość instytucji kredytowych ustala również górną granicę wieku kredytobiorców. Zazwyczaj waha się ona pomiędzy 55. a 75. rokiem życia.

Podczas weryfikacji zdolności kredytowej bank sprawdza również źródło utrzymania potencjalnego kredytobiorcy. Ze względu na duże ryzyko przyszłej niewypłacalności kredytodawca nie przyzna kredytu konsumenckiego osobie, której sytuacja życiowa i zawodowa stwarzają ryzyko, iż zobowiązania nie będą spłacane w terminie. Osoby bez stałego źródła dochodu i regularnych wpływów na konto mają niskie szanse na otrzymanie kredytu bądź otrzymanie go na korzystnych warunkach.

Trzecim ważnym aspektem jest historia kredytowa potencjalnego kredytobiorcy. Bank sprawdzi, czy wszelkie dotychczasowe zobowiązania spłacaliśmy w terminie, czy też zdarzało nam się doprowadzić do powstania zaległości. Osoby, które mają tzw. „czyste konto”, nie powinny mieć problemu z uzyskaniem zielonego światła do zaciągnięcia kredytu konsumenckiego. Prawdopodobnie nie otrzymają go natomiast osoby figurujące jako dłużnicy w Biurze Informacji Kredytowej (BIK) czy Krajowym Rejestrze Dłużników (KRD).

Dotyczy to zarówno tych, którzy mają nieuregulowane bieżące płatności, jak i tych, którzy w przeszłości nieterminowo spłacali zobowiązania. Pamiętajmy zatem, że każde opóźnienie w spłacie może rzutować na naszą zdolność kredytową w przyszłości. Jeśli jednak zdarzy się, że chcemy zaciągnąć kredyt, a mamy nieciekawą historię kredytową, możemy zwrócić się z wnioskiem o jej wyczyszczenie przed złożeniem wniosku o kredyt. Ta procedura trwa jednak kilka miesięcy. Warto więc kontrolować swoją sytuację na bieżąco.

Odmowa udzielenia kredytu konsumenckiego

Najczęstsze powody spotkania się z odmową udzielenia kredytu konsumenckiego to zbyt niskie bądź nieregularnie wpływające dochody, krótki staż pracy lub częste jej zmiany oraz mnogość nieuregulowanych zobowiązań kredytowych. Kredytodawcy patrzą również na ilość zapytań kredytowych danego konsumenta – jeśli stara się o kredyt zbyt często, instytucja może postrzegać go jako mniej wiarygodnego. Również brak historii kredytowej może być przyczyną odmowy. Bank nie ma wówczas bowiem podstaw, by ufać, że konsument będzie terminowo spłacał zobowiązania. Tę można jednak łatwo zbudować, na przykład kredytując zakup telewizora czy zagranicznej wycieczki.

Zgodnie z art. 10 ustawy o kredycie konsumenckim, kredytodawca, który odmawia udzielenia kredytu ze względu na informację pozyskaną z dostępnych baz danych, niezwłocznie przekazuje konsumentowi bezpłatną informację o wyniku weryfikacji jego zdolności kredytowej, wskazując jednocześnie bazę danych, w której jej dokonał. Bazy danych, o których mowa to BIK, czyli Biuro Informacji Kredytowej, BIG, czyli biuro informacji gospodarczej (np. KRD – Krajowy Rejestr Dłużników) bądź zbiór danych zgromadzonych przez bank – Bankowy Rejestr. W przypadku odmowy z innych powodów niż wpis w którymś z rejestrów kredytodawca nie ma obowiązku informowania konsumenta o przyczynach odmowy udzielenia kredytu.

Szczególna ochrona konsumenta jako „słabszej strony transakcji”

Ustawodawca uznał, że ze względu na znacznie silniejszą pozycję kredytodawców, którzy dysponują wiedzą i doświadczeniem nieposiadanymi przez konsumentów, tym drugim niezaprzeczalnie należy się ochrona. Dlatego bardzo ważne jest zawarcie umowy o kredyt konsumencki w sposób jasny i zrozumiały. W świetle prawa konsument jest „słabszą stroną transakcji” i z tego względu kredytodawca powinien dołożyć wszelkich starań, aby proces zawierania umowy kredytowej nie wzbudzał jego wątpliwości na żadnym z etapów.

W prawie polskim obowiązuje zasada, że wszelkie niejasności i niejasno sformułowane postanowienia umowy o kredyt konsumencki należy rozstrzygać na korzyść konsumenta. Ustawodawca chroni w ten sposób konsumenta, gdyby instytucja udzielająca kredytu miała na celu wykorzystanie jego niewiedzy i nieznajomości pojęć na swoją korzyść. W przeciwnym razie prawa i interesy konsumenta mogłyby zostać rażąco naruszone. Społeczne zaufanie do instytucji kredytowych natomiast znacząco nadwyrężone.

Obowiązek kredytodawcy – o czym należy poinformować konsumenta?

Zanim konsument zdecyduje się na zawarcie umowy o kredyt konsumencki, kredytodawca ma obowiązek udzielić mu wszelkich informacji oraz szczegółowych wyjaśnień odnośnie postanowień zawartych w umowie, jak i wszystkich treści przekazanych mu poza nią. Konsument musi zostać poinformowany o wysokości wszystkich kosztów kredytowych, czasie obowiązywania umowy, wysokości rat i terminach ich spłaty.

Niemniej istotne jest przekazanie konsumentowi informacji o jego prawie do odstąpienia od umowy i o możliwości przedterminowej spłaty kredytu. Kredytodawca musi w sposób jasny i precyzyjny wytłumaczyć konsumentowi wszelkie niejasności, które wyjdą na jaw w procesie przystępowania do umowy. Tak, by konsument nie miał żadnych wątpliwości co do jej treści. Takie założenie ma umożliwić konsumentowi w pełni świadome i rzetelne podjęcie decyzji o zaciągnięciu kredytu.

Treść umowy – co powinna zawierać umowa o kredyt konsumencki?

Umowa o kredyt konsumencki powinna zawierać szereg niezbędnych elementów.

Dane podstawowe:

• dane kredytodawcy (ewentualnie pośrednika kredytowego) i odbiorcy;
• rodzaj umowy kredytowej;
• okres, na jaki zawierana jest umowa;
• całkowitą kwotę kredytu;
• terminy oraz sposób wypłaty kredytu.

Informacje o oprocentowaniu:

• stopę oprocentowania kredytu i warunki jej zmiany z podaniem indeksu bądź stopy referencyjnej, o ile ma ona zastosowanie do pierwotnej stopy oprocentowania kredytu (jeżeli umowa przewiduje różne stopy oprocentowania, informacje te należy uwzględnić dla wszystkich stosowanych stóp procentowych w danym okresie obowiązywania umowy;
• RRSO (rzeczywistą roczną stopę oprocentowania) i całkowitą kwotę do zapłaty przez konsumenta ustaloną w dniu zawarcia umowy wraz z podaniem wszystkich założeń przyjętych do jej obliczenia.

Terminy spłaty i zasady płatności:

• zasady i terminy spłaty kredytu, w szczególności kolejności zaliczania rat kredytu konsumenckiego na poczet należności kredytodawcy, w tym informację o prawie do otrzymania na wniosek konsumenta, w każdym czasie i bezpłatnie, harmonogramu spłaty;
• zestawienie zawierające terminy i zasady płatności odsetek oraz wszelkich innych kosztów kredytu, w przypadku, gdy kredytodawca lub pośrednik kredytowy udziela karencji w spłacie kredytu;
• informację o innych kosztach, które konsument zobowiązany jest ponieść w związku z umową, w szczególności o opłatach, prowizjach, marżach oraz kosztach usług dodatkowych, jeżeli są znane kredytodawcy, oraz warunki, na jakich koszty te mogą ulec zmianie;
• roczną stopę oprocentowania zadłużenia przeterminowanego, warunki jej zmiany oraz ewentualne inne opłaty z tytułu zaległości w spłacie kredytu;
• skutki braku płatności;
• informację o konieczności poniesienia opłat notarialnych, o ile takie wystąpią w związku z przedmiotem umowy;
• sposób zabezpieczenia i ubezpieczenia spłaty kredytu, jeżeli umowa je przewiduje;
• termin, sposób i skutki odstąpienia konsumenta od umowy, obowiązek zwrotu przez konsumenta udostępnionego przez kredytodawcę kredytu oraz odsetek.

Inne ważne informacje:

• prawo konsumenta do spłaty kredytu przed terminem;
• informację o prawie kredytodawcy do zastrzeżenia w umowie prowizji za dokonanie spłaty kredytu przed terminem i zasady ustalenia wysokości tej prowizji;
• informację o prawie dochodzenia od kredytodawcy roszczeń konsumenta o wydanie zobowiązania;
• warunki wypowiedzenia umowy;
• informację o możliwości korzystania z pozasądowego rozstrzygania sporów oraz zasadach dostępu do tej procedury, jeżeli takie prawo przysługuje konsumentowi;
• wskazanie organu nadzoru właściwego w sprawach ochrony konsumentów.

Umowa o kredyt konsumencki – w jakiej formie należy ją zawrzeć?

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim umowa powinna mieć formę pisemną, chyba że odrębne przepisy stanowią inaczej. Ustawodawca nie wskazał jednak żadnych konsekwencji prawnych niedochowania formy pisemnej. Z tego powodu należy przyjąć, że zawarcie umowy w formie innej niż pisemna nie skutkuje jej nieważnością. Jednak w sytuacji konieczności udowodnienia, że doszło do zawarcia umowy, niedochowanie formy pisemnej może przysporzyć problemów. Najbezpieczniejszym rozwiązaniem jest zawarcie umowy w formie pisemnej, ewentualnie w innej formie umożliwiającej zachowanie umowy na trwałym nośniku.

Przedterminowa spłata kredytu

Kredytobiorcy przysługuje prawo do spłaty kredytu przed terminem, określonym w umowie. Kredytodawca nie może uzależnić wcześniejszej spłaty kredytu od poinformowania go o takim zamiarze przez konsumenta. Należy jednak pamiętać, że wcześniejsza spłata kredytu może nieść za sobą konieczność zapłaty prowizji, jeżeli takie postanowienie zostało zastrzeżone w umowie. Kredytodawca rekompensuje sobie w ten sposób korzyści, które przypadłyby mu z odsetek. W przypadku spłaty części bądź całości kwoty kredytu przed terminem kredytodawca zobligowany jest do zwrotu uiszczonych wcześniej przez konsumenta prowizji i opłat, proporcjonalnie do okresu, o który skrócono czas korzystania z kredytu. Podstawą prawną przedterminowej spłaty kredytu konsumenckiego jest przepis art. 48 ustawy o kredycie konsumenckim.

Odstąpienie od umowy o kredyt konsumencki – jak i kiedy konsument może odstąpić od umowy?

Ustawa o kredycie konsumenckim gwarantuje konsumentowi prawo do odstąpienia od umowy. Rezygnacja nie należy do skomplikowanych ani czasochłonnych procedur, a co więcej, konsument nie ponosi w związku z tym żadnych kosztów. Kredytobiorca musi jednak pamiętać, że termin na odstąpienie od umowy wynosi 14 dni od dnia jej podpisania. Banki mogą jednak, na mocy własnych regulaminów, dowolnie ten okres wydłużać, choć w praktyce rzadko ma to miejsce.

Wskazanie terminu na odstąpienie powinno być precyzyjnie określone w treści umowy. Konsument nie musi uzasadniać swojej decyzji ani podawać żadnych powodów, stojących za odstąpieniem. Wskutek skutecznego złożenia oświadczenia o odstąpieniu umowa o kredyt konsumencki przestaje wiązać strony. Uważa się ją wówczas za niezawartą. Prawo odstąpienia od umowy stanowi jeden z najważniejszych elementów ochrony konsumenta zawartych w ustawie o kredycie konsumenckim.

Pamiętajmy, że zasady odstąpienia od umowy pozostają takie same również w przypadku umów o kredyt konsumencki zawartych na odległość lub poza lokalem, w którym kredytodawca prowadzi swoją działalność.

Oświadczenie o odstąpieniu od umowy

Wzór oświadczenia o odstąpieniu od umowy kredytobiorca otrzymuje od kredytodawcy przy zawarciu umowy. Aby skutecznie skorzystać z uprawnienia, kredytobiorca musi doręczyć (na adres wskazany przez kredytodawcę bądź pośrednika kredytowego) oświadczenie o odstąpieniu od umowy. Można zrobić to osobiście lub za pośrednictwem operatora pocztowego. Konsument nie ponosi kosztów związanych z odstąpieniem, z wyjątkiem odsetek za okres od dnia wypłaty kredytu do dnia jego spłaty. Wynika to z art. 54 ustawy o kredycie konsumenckim. Przykładowo: jeżeli konsument odstąpi od umowy w terminie 10 dni od jej zawarcia, będzie zobowiązany zapłacić kredytodawcy odsetki z tytułu dziesięciodniowego okresu korzystania z kredytu.

Kredytobiorca zobowiązany jest niezwłocznie zwrócić kredytodawcy kwotę udostępnionego kredytu wraz z odsetkami, nie później jednak niż w terminie 30 dni od dnia złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy. W praktyce oznacza to, że jeżeli zrezygnowaliśmy z kredytu z końcem terminu przewidzianego na odstąpienie, tj. czternastego dnia od podpisania umowy, termin do zwrotu pieniędzy upłynie 44. dnia od dnia zawarcia umowy.

Na kredytodawcy ciąży obowiązek zwrotu poniesionych już przez konsumenta kosztów związanych z zawarciem umowy. Przykładowo: jeżeli bank już przy wypłacie kredytu naliczył prowizję, będzie musiał ją zwrócić. Zwrotowi nie podlegają tylko niektóre koszty okołokredytowe, takie jak np. opłaty notarialne.

Kredyt konsumencki a kredyt konsumpcyjny – czym się różnią?

Choć mają wiele wspólnych cech i niekiedy ich nazwy używane są zamiennie, w gruncie rzeczy są to dwie odmienne formy kredytowania. Kredyt konsumencki jest de facto szczególną formą kredytu konsumpcyjnego. Podstawowa różnica jest taka, że kredyt konsumencki ma charakter formalny. Reguluje go ustawa, a kredyt konsumpcyjny nie jest normowany żadnymi przepisami. Co za tym idzie, o ile dla kredytu konsumenckiego ustawa przewiduje maksymalną wysokość 225 000 zł, o tyle dla kredytu konsumpcyjnego nie istnieje żaden odgórny limit.

Kredytów konsumenckich mogą udzielać banki, jak i instytucje pozabankowe. Natomiast kredyty konsumpcyjne oferują tylko i wyłącznie banki. Tego typu kredytowanie występuje np. w formie debetu na koncie, wykorzystania limitu na karcie kredytowej czy dokonania zakupu na raty.

Oba rodzaje kredytu skierowane są wyłącznie do osób fizycznych, jednak cel finansowania może być różny. W przypadku regulowanego przepisami prawa bankowego kredytu konsumenckiego kredytodawca oczekuje wskazania konkretnego celu finansowania. Może to być dowolny cel niezwiązany z działalnością gospodarczą i zawodową, np. zakup samochodu czy remont mieszkania. W przypadku zaciągania kredytu konsumpcyjnego nie musimy precyzować celu, na jaki zamierzamy przeznaczyć udostępnione środki. Pożyczone pieniądze możemy zatem ulokować w dowolny sposób.

Koszt kredytu konsumenckiego – nominalna a rzeczywista stopa procentowa, dlaczego warto patrzeć na RRSO?

Ze względu na to, że ustawa o kredycie konsumenckim kładzie duży nacisk na ochronę konsumenta, kredytodawcy mają obowiązek jawnego podawania rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania (RRSO). Jak to wygląda w praktyce? W przypadku kredytów pozostałych form kredytowania instytucje kredytowe nie mają takiego obowiązku. Wówczas posługują się zazwyczaj jedynie nominalną stopą oprocentowania, która jest niższa. Dzięki temu przyciąga potencjalnych kredytobiorców.

Nominalne oprocentowania to wartość procentowa. Podaje się ją w skali roku, która przedstawia stopę oprocentowania, według której będą naliczane odsetki od udostępnionego kapitału. Tymczasem RRSO określa łączny koszt kredytu jako wartość procentową całkowitej kwoty tego zobowiązania w stosunku rocznym. Z tego względu rzeczywista roczna stopa oprocentowania jest zwykle znacznie wyższa od nominalnej. Patrząc na RRSO, możemy porównać oferty różnych kredytodawców w sposób możliwie najbardziej obiektywny. Tam, gdzie wartość RRSO jest najniższa, mamy do czynienia z najtańszym kredytem.

Choć wartość RRSO często podana jest mniejszym drukiem, aby uwaga konsumenta skupiła się na atrakcyjniejszym, nominalnym oprocentowaniu, warto szukać jej w ofercie kredytodawcy. Banki często chwalą się niskim oprocentowaniem kredytu, podnosząc jednocześnie opłaty dodatkowe. Wpływa to na wzrost RRSO, a co za tym idzie, całkowitego kosztu kredytu.

Jak wybrać najkorzystniejszą ofertę? Kalkulator kredytu konsumenckiego

Krajowy rynek obfituje w rozmaite oferty banków w zakresie kredytów konsumenckich. Kredytodawcy prześcigają się w oferowaniu korzystnych stóp procentowych, aby zachęcić jak największą liczbę konsumentów do skorzystania z ich usług. Należy jednak pamiętać, że całkowity koszt kredytu uzależniony jest nie tylko od wysokości stóp procentowych. Pamiętajmy, by zawsze zwracać uwagę na wartość RRSO, która obrazuje całkowity koszt kredytu.  Każdy bank posiada inną strategię sprzedażową, z którą warto zapoznać się przed przystąpieniem do zawarcia umowy.

W podjęciu decyzji o wyborze kredytodawcy może nam pomóc kalkulator kredytu konsumenckiego. Taką usługę łatwo znajdziemy na wielu stronach internetowych poświęconych tematyce finansowej. Umożliwia ona porównanie całkowitych kosztów kredytu u różnych kredytodawców bez konieczności wychodzenia z domu bądź kontaktowania się z przedstawicielami banków i innych instytucji finansowych.