Środki trwałe do 10.000 zł w kosztach uzyskania przychodu

Od nowego roku mamy do czynienia z podwyższonym limitem wartości środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych umożliwiającym jednorazowe zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Zgodnie z założeniami fiskusa, podwyższenie z obecnych 3500 zł do 10.000 zł limitu będzie pozytywnie oddziaływać na przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą.

W ujęciu podatkowym amortyzacja polega na rozłożeniu w czasie kosztów związanych z wprowadzeniem do przedsiębiorstwa składników majątku. Założeniem amortyzacji jest, że w przypadku nabycia lub wytworzenia składnika majątku, wydatki związane z jego nabyciem lub wytworzeniem nie są co do zasady jednorazowo ujmowane w kosztach uzyskania przychodów. Zostają one natomiast rozłożone w czasie. Dzieje się tak poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane przez podatnika.

Amortyzacja jako instrument optymalizacji podatkowej

Zasady dotyczące amortyzacji podatkowej uregulowane zostały w art. 16a – 16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (ustawy o CIT) oraz w art. 22a – 22p ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (ustawy o PIT). Amortyzacji podlegają środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne. W zależności od rodzaju środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych zastosowanie znajdują różne stawki amortyzacyjne. W zależności od przedmiotu amortyzacji możliwe do zastosowania są również różne metody amortyzacji. Wyróżniamy następujące metody: liniowa, degresywna lub przyspieszona. Obie ustawy o podatkach dochodowych przewidują także zastosowanie stawek indywidualnych. Stanie się tak w przypadku środków trwałych używanych przed nabyciem lub ulepszonych. Jak widać amortyzacja stanowi element planowania podatkowego. Odnosi się to do optymalizacji przez podatnika swoich obciążeń podatkowych. Istotny jest rodzaj prowadzonej działalności.

Wydatki na inwestycje w polskich realiach

Obowiązujący do końca 2017 r. limit umożliwiający bezpośrednie zaliczenie wydatku na nabycie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do kosztów uzyskania przychodów wynosił 3500 zł. Przepis ten nie był aktualizowany od kilkunastu lat. Podwyższenie tej kwoty do wysokości 10.000 zł stanowić miało, zgodnie z założeniami fiskusa, dodatkową zachętę do zwiększenia wydatków inwestycyjnych. W głównej mierze powinno to oddziaływać na małe i średnie przedsiębiorstwa. Zmiana przepisów w tym zakresie nie spowoduje jednak istotnego ułatwienia w prowadzeniu działalności gospodarczej. Należy bowiem wziąć pod uwagę dostępne metody amortyzacji oraz możliwość stosowania stawek indywidualnych.