Zawieranie umów na odległość staje się coraz bardziej powszechne. Wpływa na to szczególnie dynamiczny rozwój branży e-commerce.
Zawarcie umowy, bez obecności stron w określonym miejscu i czasie, znacząco ułatwia obrót prawny. Tego typu umowy najczęściej zawierane są za pośrednictwem Internetu czy telefonu.
Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 maja 2014 roku (tj. Dz. U. z 2017 r. poz. 683) o prawach konsumenta: umowa zawarta na odległość jest umową zawartą z konsumentem w ramach zorganizowanego systemu zawierania umów na odległość, bez jednoczesnej fizycznej obecności stron, z wyłącznym wykorzystaniem jednego lub większej liczby środków porozumiewania się na odległość do chwili zawarcia umowy włącznie.
W oparciu o powyższą definicję legalną (przedstawioną w ustawie o prawach konsumenta), za umowę zawartą na odległość można uznać umowę, która spełnia poniższe warunki.
Umowa zawarta na odległość może być zawarta tylko pomiędzy konsumentem a przedsiębiorcą. Zgodnie z treścią przepisu art. 221 Kodeksu cywilnego: za konsumenta uważa się osobę fizyczną dokonującą z przedsiębiorcą czynności prawnej niezwiązanej bezpośrednio z jej działalnością gospodarczą lub zawodową.
Umowy zawierane bez jednoczesnej fizycznej obecności stron w tym samym czasie i miejscu należy również uznać za zawarte na odległość w przypadku, gdy strony komunikują się np. za pomocą wideokonferencji Skype, jeżeli zachodzą wszystkie inne przesłanki z art. 2 pkt 1 ustawy o prawach konsumenta.
Strony mogą używać jakichkolwiek środków porozumiewania się na odległość. Fakt używania różnych środków porozumiewania się przez strony (np. jedna strona korzysta z telefonu, gdy druga – z komputera), nie wpływa na możliwość uznania umowy za zawartą na odległość.
Uznanie umowy za zawartą na odległość powoduje stosowanie do niej szeregu norm kształtujących silniejszą pozycję konsumenta w stosunkach prawnych (konsument ma zapewnioną silniejszą ochronę swoich praw).