Tezy

1. Wyłączenie na podstawie art. 8 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (…) od rejestracji znanych znaków towarowych innych podmiotów dla towarów innego rodzaju zakłada, że obok elementów treściowych należy uwzględnić cel rejestracji, jakim jest ewentualne wykorzystanie lub zagrożenie renomy cudzego znaku. W takim dopiero przypadku można mówić, iż zgłoszenie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

2. Nie można uważać samego faktu zgłoszenia cudzego, nawet znanego, znaku towarowego za działanie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, albowiem muszą wystąpić dodatkowe okoliczności, np. identyczność zgłoszonego znaku ze znanym zagranicznym znakiem towarowym (takie samo oznaczenie i towary tego samego rodzaju), czy też np. zgłoszenie znaku w celu zmuszenia zagranicznego przedsiębiorcy do jakichś ustępstw natury finansowej lub innej.

3. Za fakty powszechnie znane, w myśl art. 77 par. 4 KPA (fakty notoryczne) uznaje się okoliczności, zdarzenia, czynności lub stany, które powinny być znane każdemu rozsądnemu i posiadającemu doświadczenie życiowe mieszkańcowi miejscowości, w której jest siedziba organu administracji publicznej. Za fakt powszechnie znany może być uznany tylko taki fakt, który odpowiada rzeczywistości i którego istnienia nie można obalić dowodem przeciwnym. Za fakt notoryjny nie może być uznany fakt nie znany stronom, bowiem fakt taki jest sporny między stronami i powinien być udowodniony na zasadach ogólnych.

Skład orzekający

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Maria Jagielska, Sędziowie: Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki, Asesor WSA Piotr Borowiecki (spr.), Protokolant: Aleksandra Borowiec,

Sentencja

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 1 kwietnia 2004 r. sprawy ze skargi R. S.A. z siedzibą w G., Szwajcaria na decyzję Urzędu Patentowego z dnia […] sierpnia 2002 r., nr […] w przedmiocie unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego „ROLEX” – oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z dnia […] sierpnia 2002 r. Urząd Patentowy RP, działający w trybie postępowania spornego, po rozpoznaniu sprawy z wniosku M. R. S.A. z siedzibą w G., w Szwajcarii przeciwko K. W. R. PPHU z siedzibą w Z. G. o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego „ROLEX” nr […] na podst. art. 8 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz.U. z 1985 r. Nr 5, poz. 17) w zw. z art. 315 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz.U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508), oddalił wniosek.

Z akt sprawy wynika, iż decyzją Urzędu Patentowego RP z dnia […] listopada l998 r., nr […] dokonano na rzecz K. W. „R.” Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe z siedzibą w Z. G., rejestracji znaku towarowego słowno-graficznego ROLEX, zgłoszonego do rejestracji w dniu 31 lipca 1995 r. Znak towarowy wpisano do rejestru znaków towarowych pod numerem […]. Wskazano oznaczanie wyżej wymienionym znakiem towarów w klasach towarowych 6, 7 i 19. Wykaz towarów obejmował: drzwi metalowe, lufciki i okna metalowe, odrzwia metalowe, okiennice metalowe, rolety zewnętrzne metalowe, turnikiety (furtki obrotowe) nieautomatyczne, zasłony metalowe; urządzenia napędowe do rolet, bram i drzwi przesuwanych; drzwi (płyty) niemetalowe, drzwi składane niemetalowe, lufciki i okna niemetalowe, okiennice niemetalowe, ramy do okien niemetalowe, w tym także z szybami ze szkła barwionego, odrzwia niemetalowe, okiennice niemetalowe, ramy do okien niemetalowe, rolety zewnętrzne niemetalowe i nie z materiałów toksycznych, żaluzje niemetalowe.

W dniu 8 czerwca 2000 r. skarżący M. R. S.A. z siedzibą w G., Szwajcaria, złożył do Urzędu Patentowego RP wniosek o unieważnienie prawa z rejestracji w/w znaku towarowego. Jako podstawę unieważnienia skarżący wskazał przepis art. 8 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych. Według M. R. S.A. spółka ta jest uprawniona z rejestracji znaków towarowych zawierających jako główny element słowo ROLEX. Na jej rzecz został zarejestrowany w Polsce, w trybie rejestracji krajowej, znak towarowy ROLEX […] chroniony z pierwszeństwem od dnia 26 listopada 1985 r. i przeznaczony do oznaczania towarów w klasach 4, 14, 16, 18, 20 i 21. Skarżący akcentował, iż stosowane przez niego w obrocie znaki towarowe ROLEX należą do tzw. znaków sławnych.

Oznaczane nimi towary, a w szczególności zegarki i ich części, mechanizmy elektryczne i elektroniczne do mierzenia czasu oraz wyroby jubilerskie cieszą się, zdaniem tego przedsiębiorcy, doskonałą renomą na całym świecie, w tym i w Polsce Stąd, nawet w przypadku braku rejestracji tych znaków korzystałyby one z ochrony, stosownie do art. 9 ust. 1 pkt 2 cytowanej ustawy. W świetle powołanego przepisu niedopuszczalna jest rejestracja znaku dla towarów tego samego rodzaju, jeżeli jest podobny w takim stopniu do znaku towarowego powszechnie znanego w Polsce jako znaku dla towarów pochodzących z innego przedsiębiorstwa, że w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego mógłby wprowadzać w błąd odbiorców, co do pochodzenia towarów. Wprawdzie, jak podkreślała, rejestracja znaku ROLEX […] na rzecz skarżącej nie naruszała art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o znakach towarowych, gdyż dotyczyła towarów w klasach 7, 6 i 19, nie objętych zakresem rejestracji udzielonej wcześniej na rzecz M. R. S.A., niemniej sporna rejestracja stanowi naruszenie jej praw majątkowych, a zwłaszcza prawa do firmy.

Uzasadnienie

Decyzją Urzędu Patentowego z dnia […] lutego 2001 r. […] , wydaną na podstawie art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych, unieważniono prawo z rejestracji znaku towarowego słowno-graficznego ROLEX nr […]. Sporna rejestracja, jak podkreślono w uzasadnieniu, stanowi istotny element nazwy handlowej M. R. S.A., działającej na rynku polskim na długo przed zgłoszeniem przez skarżącą do rejestracji spornego znaku towarowego. Nazwa handlowa podlega zaś ochronie, a w szczególności na podstawie art. 8 Konwencji paryskiej. Stosownie do tego przepisu nazwa handlowa będzie chroniona we wszystkich państwach będących członkami Związku bez obowiązku zgłoszenia lub rejestracji, niezależnie od tego, czy stanowi ona czy też nie części znaku towarowego. Z tych powodów nie podlega uwzględnieniu zarzut skarżącej, bazujący na braku podobieństwa pomiędzy towarami oznaczanymi przez przedsiębiorstwa uczestniczące w postępowaniu przed Urzędem Patentowym RP.

Od powyższej decyzji K. W. R. PPHU wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Zdaniem skarżącego odmienny wygląd plastyczny obu znaków oraz brak podobieństwa między towarami oznaczanymi przez strony znakiem ROLEX wyklucza zaistnienie pomyłek, co do pochodzenia towarów.

W dniu 28 lutego 2002 r. Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wydał wyrok w sprawie sygn. akt II SA 2914/01, na mocy którego uchylił zaskarżoną decyzję Urzędu Patentowego RP. W uzasadnieniu Sąd uznał, iż element słowny znaku „ROLEX”, w zakresie w jakim stanowi istotną część oznaczenia nazwy pod jakim jest prowadzona działalność gospodarcza, jest u obu przedsiębiorców taki sam. Natomiast pod względem graficznym podobieństwo obu znaków jest mniejsze.

Znak używany przez M. R. S.A. charakteryzuje się tym, że nad wyrazem ROLEX (pisanym zwykłą drukarską czcionką o tej samej wielkości) umieszczona jest charakterystyczna korona. Natomiast znak ROLEX zarejestrowany na rzecz skarżącego K. W. znamienny jest tym, że słowo „ROLEX” pisane jest literami drukowanymi, w którym litera „R” jak i litera „X” są dwukrotnie wyższe od pozostałych liter. Począwszy od litery „L” nad wyrazem „ROLEX” umieszczone są poziome linie symetryczne rozszerzające się aż do osiągnięcia szerokości wspomnianego słowa. Niemniej, elementem dominującym w obu znakach jest wyraz „ROLEX”. Sąd uznał, iż istota sprawy sprowadza się do zagadnienia, czy w świetle przepisu art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych, na podstawie którego została wydana zaskarżona decyzja, istniały podstawy do unieważnienia przez Urząd Patentowy prawa z późniejszej rejestracji znaku towarowego słowno-graficznego ROLEX (będącego zarazem elementem nazwy przedsiębiorcy) dokonanej na rzecz skarżącej, a to z uwagi na wcześniejszą rejestrację znaku towarowego ROLEX na rzecz M. R. S.A. dla oznaczania innych towarów niż czyni to skarżąca.

Naczelny Sąd Administracyjny przyjął ponadto w uzasadnieniu orzeczenia, iż nazwa przedsiębiorcy, a także należący do niego znak towarowy, podlegają ochronie prawnej. Nie jest to jednakże ochrona absolutna. Podobnie nie podlega absolutnej ochronie nazwisko osoby fizycznej. Zdaniem NSA przepis art. 8 Konwencji paryskiej, na który powoływał się Urząd Patentowy w zaskarżonej decyzji, nie jest dostateczną przeszkodą dla rejestracji, jako znaku towarowego, nazwy cudzego przedsiębiorstwa.

W piśmiennictwie (zob. M. Kępiński, glosa do wyroku SN z dnia 14 czerwca 1988 r., sygn. akt II CR 367/87; OSP 1990 z. 9, s. 703-707) oraz orzecznictwie (zob. wyrok SN z dnia 14 grudnia 1990 r., sygn. akt I CR 529/90; „Orzecznictwo Gospodarcze” z 1992, z. 2, poz. 25) podkreśla się, że art. 8 Konwencji paryskiej nie stanowi wystarczającej podstawy dla realizacji ochrony nazwy handlowej przedsiębiorcy. Nie określa bowiem warunków tej ochrony ani nie wskazuje jakie roszczenia służą w razie naruszenia prawa do nazwy. O tym zaś rozstrzygają przepisy prawa wewnętrznego.

Regulacje odnoszące się do kwestii oznaczenia nazwy przedsiębiorcy (firmy), pod którą jest prowadzona działalność gospodarcza, zawarte są w wielu aktach normatywnych. Największe znaczenie mają tutaj przepisy Kodeksu cywilnego (art. 23 i 24), ustawy z dnia 15 września 2000 r. -Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037, ze zm.), ustawy z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (Dz. U. Nr 47, poz. 211, ze zm.), ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym rejestrze sądowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 17, poz. 209, ze zm.) oraz ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. – Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178, ze zm.).

Sąd przywołał również przepis art. 14 ustawy o znakach towarowych, uznając jednakże, iż przepis ten nie ma w niniejszej sprawie zastosowania, skoro oba znaki towarowe nie służą do oznaczania towarów tego samego rodzaju. Również z omawianego wyżej względu podstawą ochrony nazwy przedsiębiorcy w okolicznościach faktycznych niniejszej sprawy nie może być także przepis art. 6bis ust. 1 Konwencji paryskiej, na który powoływała się M. S.A, skoro przepis ten odnosi się do znaku używanego na tych samych lub podobnych produktach, co w sprawie nie ma miejsca. NSA przyjął ponadto, iż aby w świetle art. 8 pkt 2 cytowanej ustawy zaistniała przeszkoda dla zarejestrowania znaku towarowego (będącego także elementem oznaczenia przedsiębiorcy), a tym samym podstawa do unieważnienia praw wynikających z takiej rejestracji, wspomniana rejestracja powinna naruszać prawa osobiste lub majątkowe przedsiębiorcy wcześniej używającego wspomniany znak. Cytowany przepis nie precyzuje bliżej przejawów naruszenia praw osobistych lub majątkowych przedsiębiorcy wcześniej używającego zarejestrowanego znaku (również w charakterze oznaczenia jego nazwy).

Zdaniem Sądu, z takim naruszeniem można mieć do czynienia w sytuacji poniesienia szkody przez przedsiębiorcę używającego wcześniej ten znak. Szkoda może polegać przykładowo na obniżeniu przez późniejszą rejestrację siły odróżniającej znaku towarowego używanego wcześniej przez danego przedsiębiorcę, kojarzonego przez nabywców z towarami (usługami) tego właśnie przedsiębiorcy, nie zaś przedsiębiorcy używającego później ten znak. Innymi słowy, szkodą jest spadek wartości znaku służącego do oznaczania towarów danego przedsiębiorcy, będący następstwem późniejszej jego rejestracji na rzecz innego przedsiębiorcy, a także uszczerbek, jaki doznaje przedsiębiorca w wyniku używania elementu jego oznaczenia przez innego przedsiębiorcę. W ocenie NSA możliwość poniesienia szkody przez przedsiębiorcę w następstwie późniejszej rejestracji jego znaku (w tym także znaku, który stanowi element nazwy handlowej) przez innego przedsiębiorcę dla oznaczania towarów innego rodzaju wchodzi w grę jedynie wówczas, gdy taki znak ma odpowiednią wartość majątkową. Taka sytuacja ma miejsce w odniesieniu do tzw. znaku sławnego.

Wspomniany znak cechuje jego intensywne używanie w obrocie, kojarzenie z określonym przedsiębiorcą a także gwarancja dobrej jakości towarów nim oznaczanych. Tym samym znak sławny wyraża określony stopień jego znajomości przez nabywców. Tylko bowiem wówczas gdy wcześniejszy znak jest w wystarczającym stopniu znany odbiorcom, mogą oni kojarzyć późniejszy znak z wcześniejszym, także jeśli późniejszy znak używany jest w odniesieniu do niepodobnych towarów lub usług. Tylko wówczas używanie późniejszego znaku może szkodzić sile odróżniającej lub renomie znaku wcześniejszego, wyrządzając w rezultacie szkodę przedsiębiorcy wcześniej używającego taki znak. Naczelny

Sąd Administracyjny stwierdził również w uzasadnieniu przedmiotowego orzeczenia, iż niewątpliwie posiadanie przez przedsiębiorcę znaku sławnego jest czynnikiem ułatwiającym jego dalszy rozwój. Znak sławny stanowi zatem efekt utrwalonej obecności na rynku danego przedsiębiorcy, a także niejednokrotnie rezultat znacznych nakładów ponoszonych na reklamę i promocję takiego znaku. Z tych powodów znak sławny ma dużą wartość majątkową. Nie ma zatem żadnego uzasadnienia, aby z renomy znaku sławnego, ze szkodą dla jego dotychczasowego właściciela, korzystał inny przedsiębiorca, oznaczając takim znakiem towary innego rodzaju (w innych klasach). Gdyby więc doszło do rejestracji takiego znaku na rzecz innego przedsiębiorcy, rejestracja naruszałaby art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych. Sąd uznał jednakże, iż ani we wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowe-go nr […] M. R. S.A., ani w postępowaniu przed Urzędem Patentowym nie zaoferowano jakichkolwiek dowodów, które wskazywałyby na walor znaku ROLEX, jako znaku sławnego. Tym samym unieważnienie prawa z rejestracji zapadło z naruszeniem przepisów art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a.

W związku z wydanym przez NSA w Warszawie w/w orzeczeniem z dnia 28 lutego 2002 r., Urząd Patentowy RP przystąpił do ponownego rozpatrzenia, w trybie postępowania spornego, wniosku o unieważnienie znaku towarowego słowno-graficznego „ROLEX” nr […].

Na rozprawie w dniu 20 sierpnia 2002 r. skarżący przedłożył materiały mające świadczyć o tym, że nazwa przedsiębiorstwa M. R. S.A. oraz znaki towarowe ROLEX były przez niego stosowane w obrocie w Polsce jeszcze przed datą zgłoszenia do rejestracji znaku towarowego ROLEX […], w tym m.in.: oświadczenia złożone przez p. J. P., zegarmistrza zajmującego się dystrybucją zegarków pochodzących z przedsiębiorstwa M. R. S.A., faktury z roku 1997 r., oświadczenie przedsiębiorstwa M. R. S.A. z dnia 15 grudnia 1977 r. potwierdzającego udzielenie Pracowni Zegarmistrzowskiej C. P. autoryzacji serwisowej, oraz certyfikat z 29 kwietnia 1987 r. otrzymany przez J. P. po zdobyciu przez niego szkolenia w przedsiębiorstwie M. R. S.A. w G.. Ponadto na rozprawie skarżący podniósł zarzut przeciwko decyzji Urzędu Patentowego RP z dnia […] lutego 2001 r., w której pominięto ewentualne naruszenie art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych, tj. naruszenia zasad współżycia społecznego, w związku z rejestracją znaku ROLEX. Ponadto potrzymał on tezę, iż jego znak ROLEX (do oznaczania m.in. zegarków) jest znakiem sławnym.

W wyniku przeprowadzonego postępowania Urząd Patentowy RP wydał w dniu […] sierpnia 2002 r. decyzję nr […], na podstawie której oddalił wniosek M. R. S.A. o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego „ROLEX” […]. W uzasadnieniu decyzji Urząd Patentowy RP, ustosunkowując się do zarzutu pominięcia przez organ w decyzji z dnia […] lutego 2001 r. kwestii ewentualnego naruszenia art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych, powołał fragment uzasadnienia swojej decyzji, w którym organ stwierdził, że „wobec ustalenia, że zarzut wnioskodawcy w oparciu o przepis art. 8 pkt 2 uzt jest trafny, co jest przesądzające dla rozstrzygnięcia dokonanego w niniejszej sprawie, Kolegium Orzekające odstąpiło od ustalenia, czy miało miejsce naruszenie przepisu art. 8 pkt 1 uzt, w związku z rejestracją znaku „ROLEX” nr […], wskazując jedynie, że teza wnioskodawcy, iż znak ROLEX zgłoszony został do rejestracji w złej wierze, nie została wystarczająco udokumentowana tak, aby jej zasadność nie budziła jakichkolwiek wątpliwości”.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 8 pkt 1 cyt. ustawy Urząd powołał się na pogląd prof. R. Skubisza wyrażony w komentarzu do ustawy o znakach towarowych, według którego „Wyłączenie na podstawie art. 8 pkt 1 od rejestracji znanych lub bardzo znanych znaków towarowych innych osób dla towarów innego rodzaju zakłada, że obok elementów treściowych należy uwzględnić również inne okoliczności. W tym przypadku treść znaku jako taka pozwalałaby na rejestrację znaku towarowego dla towaru innego rodzaju. Konieczne jest jednak uwzględnienie celu zgłoszenia i rejestracji, jakim jest wykorzystanie lub zagrożenie renomy cudzego znaku towarowego. W obowiązującym stanie prawnym takie zgłoszenie znaku towarowego jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, jest ono dokonane w złej wierze” (vide: R. Skubisz „Prawo znaków towarowych. Komentarz”, Wyd. Prawnicze, Warszawa 1997 r., s. 73).

Ponadto Urząd Patentowy RP stwierdził, iż dla oceny podtrzymanej na rozprawie przez pełnomocnika szwajcarskiej firmy tezy dotyczącej znaku ROLEX, jako znaku sławnego, wiążący jest wyrok NSA z dnia 28 lutego 2002 r., w którym Sąd odrzucił tę tezę wobec braku dowodów. Urząd Patentowy RP uznał, iż skarżący w postępowaniu przed Urzędem nie przedłożył żadnych nowych dowodów, składając na rozprawie do akt sprawy jedynie kopię materiałów przesłanych wcześniej do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W ocenie Urzędu skoro skarżący nie przedłożył dowodów na okoliczność, iż w dniu 31 lipca 1995 r. (tj. data zgłoszenia do rejestracji znaku ROLEX przez uprawnionego z rejestracji K. W.) jego wcześniejszy znak ROLEX (do oznaczenia m.in. zegarków) był sławny, to brak jest przesłanek, aby uznać, iż późniejsza rejestracja znaku ROLEX (do oznaczenia m.in. rolet) nastąpiła z naruszeniem zasad współżycia społecznego (dobrych obyczajów kupieckich/handlowych). Z tej przyczyny wniosek o unieważnienie znaku ROLEX […]na podstawie art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych należało oddalić.

W dniu 31 października 2002 r. spółka R. S.A. z siedzibą w G. w Szwajcarii (wg informacji pełnomocnika od dnia 15.04.2002 r. tak brzmi nowa nazwa skarżącej spółki) złożyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia […] sierpnia 2002 r. Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił jej: – naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych, poprzez błędną jego wykładnię i niepełne zastosowanie, oraz – naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 7 i art. 77 § 1 i § 4 k.p.a., poprzez pominięcie istotnych dla sprawy argumentów i niepełne ustosunkowanie się do wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego ROLEX […] .

W uzasadnieniu skarżący podniósł, iż po uchyleniu przez NSA w/w wyrokiem poprzedniej decyzji Urzędu, organ ten zobowiązany był do ponownego rozpatrzenia kwestii unieważnienia znaku ROLEX […]. Zdaniem skarżącego w zakresie objętym wyrokiem Urząd Patentowy związany był ustaleniami NSA, jednakże przedmiotowa sprawa powinna zostać rozpatrzona na nowo w sposób kompleksowy i z odniesieniem się przez Urząd do wszystkich kwestii podniesionych we wniosku o unieważnienie złożonym przez skarżącego w oparciu o art. 29 w zw. z art. 8 pkt 1 i 2 ustawy o znakach towarowych.

Tymczasem w zaskarżonej decyzji z dnia […] sierpnia 2002 r. Urząd ustosunkował się – zdaniem skarżącego – jedynie do kwestii naruszenia przez rejestrację przepisu art. 8 pkt 1 cyt. ustawy i to tylko dlatego, że kwestia ta została pominięta we wcześniejszej decyzji Urzędu Patentowego z dnia […] lutego 2001 r. Natomiast kwestią naruszenia przepisu art. 8 pkt 2 w/w ustawy, mimo że powinna ona zostać rozpatrzona na nowo, z uwzględnieniem wszystkich argumentów stron (w tym tych podnoszonych na rozprawie), Urząd Patentowy RP w zaskarżonej decyzji w ogóle się nie zajął, ograniczając się jedynie do zacytowania w uzasadnieniu odpowiedniej części uzasadnienia wyroku NSA z dnia 28 lutego 2002 r.

W ocenie skarżącego w/w wyrok NSA odnosi się tylko do zagadnienia naruszenia przez rejestrację znaku towarowego ROLEX […] praw majątkowych przedsiębiorstwa M. R. S.A. W opinii skarżącego Urząd Patentowy RP związany był wyrokiem NSA tylko w zakresie powyższych ustaleń, a więc wobec stwierdzenia przez NSA, że w przedmiotowej sprawie nie udowodniono naruszenia praw majątkowych skarżącego (ponieważ nie wykazano w sposób wystarczający, że należący do niego znak ROLEX jest znakiem sławnym), Urząd Patentowy RP badając ponownie sprawę powinien rozpatrzyć, czy rejestracja i używanie znaku towarowego ROLEX […] nie prowadzi do naruszenia praw osobistych skarżącego. Tymczasem w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organu brak jest – w opinii skarżącego – jakiegokolwiek odniesienia do tej niezwykle istotnej kwestii (mimo podnoszenia jej we wniosku o unieważnienie oraz na samej rozprawie).

Skarżący podniósł ponadto, iż jednym z praw osobistych przedsiębiorcy, które mogą zostać naruszone wskutek rejestracji znaku towarowego jest prawo do nazwy. Podniósł on m.in. iż ochrona do nazwy jest niezależna od ewentualnej wartości majątkowej owego dobra oraz, że do stwierdzenia faktu naruszenia nie jest również konieczne istnienie stosunku konkurencji pomiędzy podmiotem noszącym daną nazwę a podmiotem używającym jej we własnych oznaczeniach. W ocenie skarżącego wystarczy, że nazwa przedsiębiorcy jest faktycznie obecna na polskim rynku i że użycie jej przez nieuprawnionego prowadzić może do pewnych niekorzystnych dla przedsiębiorcy skojarzeń lub uniemożliwiać mu pełne korzystanie z integralnie z nim związanego dobra osobistego. Zdaniem skarżącego nie powinno budzić wątpliwości, że przedmiotowa rejestracja prowadzi do naruszenia prawa do nazwy przedsiębiorstwa R. S.A. ze Szwajcarii.

W ocenie skarżącego nazwa Rolex jest bez wątpienia nazwą oryginalną i jedyną w swoim rodzaju, dlatego powinna być kojarzona tylko z jednym podmiotem i chroniona w jak najszerszym zakresie (także poza ścisłym zakresem faktycznej działalności przedsiębiorstwa R. SA.). Skarżący odwołał się w uzasadnieniu swej skargi do wyroku NSA z dnia 10 stycznia 2002 r. wydanego w sprawie sygn. akt II SA 3390/01, w którym to orzeczeniu Sąd, nawiązując do dwóch wyroków Sądu Najwyższego (z dnia 14.06.1988 r., sygn. akt II CR 367/87, oraz z dnia 28.10.1998 r., sygn. akt CKN 25/98), stwierdził m.in., że jeżeli występuje kolizja między prawem wynikającym z uzyskanej rejestracji znaku towarowego, a prawem do ochrony nazwy przedsiębiorstwa działającego na rynku przed uzyskaniem przez drugi podmiot rejestracji znaku towarowego o identycznym brzmieniu z nazwą przedsiębiorstwa, priorytet należy przyznać ochronie prawa podmiotowego do nazwy; naruszenie nazwy osoby prawnej, jako dobra osobistego, mogące stanowić przeszkodę dla rejestracji znaku towarowego w świetle art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych, może przejawiać się także w razie używania przez nieuprawnionego części nazwy innego przedsiębiorcy, jeżeli umożliwia to jednoznaczną identyfikację tego przedsiębiorcy i odróżnienia go od innych podmiotów.

Ponadto skarżący podniósł, iż ochronie cywilnoprawnej podlegają nie tylko nazwy o określonym stopniu sławy, czy też znajomości, a więc dobra sława i nazwa osoby prawnej to dwa oddzielne dobra osobiste i nie można sprowadzać ich do jednego, tak samo jak nie można sprowadzać do jednego rozstrzygnięć na gruncie art. 8 pkt 1 oraz art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych. Skarżący stwierdził także, iż niezależnie od kwestii braku odniesienia się przez Urząd Patentowy RP do problemu naruszenia praw osobistych skarżącego, Urząd Patentowy powinien – mimo związania w pewnym zakresie ustaleniami NSA – przychylić się w zaskarżonej decyzji do tezy uznającej znak towarowy ROLEX za znak sławny (co skutkowałoby stwierdzeniem zasadności wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego „ROLEX” […] zarówno na gruncie art. 8 pkt 1 jak i art. 8 pkt 2 cyt. ustawy). W opinii skarżącego sława znaku towarowego nie w każdym przypadku może być udowodniona wprost (np. za pomocą dokumentów). Sława znaku lub nazwy jest bowiem walorem, który funkcjonuje w ogólnej świadomości dużej części społeczeństwa i nie zawsze zależy od intensywności używania danego oznaczenia, czy też dostępności oznaczonych w dany sposób towarów.

W ocenie skarżącego wyroby R. S.A., mimo że niezwykle drogie i dla większości społeczeństwa niedostępne, od wielu lat stanowią synonim luksusu, bogactwa, niezawodności, i szwajcarskiej precyzji. Stwierdził on ponadto, iż sława znaku „Rolex”, podobnie jak np. znaków „Coca-Cola”, czy „Mercedes”, jest zdaniem skarżącego tak ugruntowana w świadomości Polaków, że uprawnione jest uznanie jej za fakt powszechnie znany, nie wymagający dowodu. Skarżący przywołał wyniki rankingu „100 najcenniejszym marek świata” opublikowanego we wrześniowym numerze polskiej edycji miesięcznika „BusinessWeek”, w którym znak „Rolex” (którego wartość wyceniana jest na 3,7 mld USD) znalazł się na 69 miejscu. Z tej , przyczyny skarżący uznał, iż wobec braku kompleksowego rozpoznania sprawy i nie wzięcia pod uwagę przez Urząd Patentowy RP wszystkich argumentów skarżącego skarga zasługuje na uwzględnienie.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy RP wniósł o oddalenie skargi, podnosząc w uzasadnieniu, że nie jest trafny zarzut skarżącego, iż wyrok NSA z dnia 28 lutego 2002 r. odnosi się tylko do zagadnienia naruszenia przez rejestrację znaku towarowego ROLEX […] praw majątkowych skarżącego i że z tej przyczyny Urząd zobowiązany był rozpatrzyć, czy rejestracja i używanie znaku ROLEX […] nie prowadzi do naruszenia praw osobistych skarżącego, albowiem – w ocenie organu – decyzja z dnia […] lutego 2001 r. nr […] unieważniająca prawo z rejestracji w/w znaku towarowego dotyczyła naruszenia przez rejestrację praw osobistych skarżącej spółki, tj. prawa do firmy (jej dystynktywnej części) podlegającej ochronie na mocy przepisów Konwencji Paryskiej, ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, kodeksu handlowego i kodeksu cywilnego (str. 4-5 uzasadnienia decyzji) i NSA w wyroku ustosunkował się na str. 5-8 uzasadnienia do ewentualnego naruszenia praw osobistych skarżącej spółki, podnosząc m.in., iż nazwa przedsiębiorcy, a także należący do niego znak towarowy podlegają ochronie prawnej, przy czym ochrona ta nie jest absolutna, podobnie jak nie jest absolutna ochrona nazwiska osoby fizycznej.

W związku z powyższym Urząd Patentowy RP uznał więc, iż skarżący w swej skardze podważa zasadność wyroku NSA w odniesieniu do treści przepisu art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych i jednocześnie podtrzymuje tezę, że jego znak jest sławny, nie przedkładając na tę okoliczność żadnych nowych (nieznanych NSA) dowodów. Takich dowodów nie zawiera również protokół z rozprawy przed Urzędem Patentowym RP (k. 67-71 akt sprawy), który został podpisany przez pełnomocnika skarżącego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Ustawa – Prawo własności przemysłowej w art. 315 ust. 3 wyraża zasadę, w myśl której zdolność ochronną znaków towarowych zarejestrowanych lub zgłoszonych do rejestracji przed dniem 22 sierpnia 2001 r. ocenia się na podstawie dotychczasowych przepisów. W związku z tym należało uznać, iż przepisami, stanowiącymi podstawę do oceny zdolności ochronnej znaku towarowego będącego przedmiotem niniejszego postępowania są przepisy ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych.

W świetle przepisu art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1271 ze zm.) sprawy, w których skargi zostały wniesione do Naczelnego Sądu Administracyjnego przed dniem 1 stycznia 2004 r. i postępowanie nie zostało zakończone, podlegają rozpoznaniu przez właściwe wojewódzkie sądy administracyjne. Skarżący wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie w dniu 31 października 2002 r., a więc zgodnie z cytowanym przepisem ustawy sprawa niniejsza podlega rozpoznaniu przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie.

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (vide: art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270).

W ocenie Sądu analizowana pod tym katem skarga spółki R. S.A. z siedzibą w G., w Szwajcarii nie zasługuje na uwzględnienie, albowiem zaskarżona decyzja Urzędu Patentowego RP z dnia […] sierpnia 2002 r., nr […] nie narusza prawa. Przedmiotowa decyzja Urzędu Patentowego RP nie narusza zarówno przepisów prawa materialnego wskazanych w ustawie z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych, jak również przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, a w szczególności art. 7 k.p.a., art. 77 § 1 i 4 k.p.a., czy też art. 80 k.p.a., jak również przepisu art. 107 § 3 k.p.a. w stopniu, jakim mogłoby to mieć istotny wpływ na wynika sprawy.

Materialnoprawną podstawą zaskarżonej decyzji są przepisy ustawy o znakach towarowych z 1985 r., w tym w szczególności przepisy art. 8 pkt 1 i 2 w zw. z art. 29 cyt. ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 29 ustawy o znakach towarowych, prawo z rejestracji znaku towarowego może być unieważnione w całości lub w części, jeżeli nie były spełnione ustawowe warunki wymagane do rejestracji, określone w przepisach art. 4, 6-9 i 32 tej ustawy. Jak stanowi przepis art. 30 ust. 1 w/w ustawy z wnioskiem o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego może wystąpić każdy, kto ma w tym interes prawny. Musi to być obiektywnie uzasadniony interes o charakterze materialnoprawnym. W ocenie Sądu należy przyjąć, iż skarżący legitymuje się w niniejszej sprawie wspomnianym interesem prawnym.

W opinii skarżącego przedmiotowa rejestracja znaku towarowego ROLEX nr […] na rzecz K. W. „R.” Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Handlowo-Usługowe z siedzibą w Z. G. była niedopuszczalna, albowiem naruszała ona przepis art. 8 pkt 1 i 2 ustawy o znakach towarowych.

Jak stanowi przepis art. 8 pkt 1 i 2 ustawy niedopuszczalna jest rejestracja znaku, który jest sprzeczny z obowiązującym prawem lub zasadami współżycia społecznego (pkt 1), oraz narusza prawa osobiste i majątkowe osób trzecich (pkt 2).

Rozstrzygając kwestię naruszenia normy wskazanej w przepisie art. 8 pkt 1 cyt. ustawy skład orzekający miał na względzie to, iż zasadą jest dopuszczalność rejestracji takiego samego oznaczenia, jak już zarejestrowane (art. 9 ust. 1 pkt 1) lub powszechnie znane (art. 9 ust. 1 pkt 2) dla towarów innego rodzaju.

Niemniej Sąd miał również na uwadze to, iż powszechnie uznaje się, że ze względu na zasady współżycia społecznego wyłączona jest rejestracja danego oznaczenia dla towarów innego rodzaju, gdy rejestracja ta zmierza do wykorzystania renomy cudzego znaku towarowego, bądź stanowi zagrożenie tej renomy (tak również: R. Skubisz /w:/ „Prawo znaków towarowych.. Komentarz.”, Wydawnictwo Prawnicze Sp. z o.o., Warszawa 1997 r., s. 73).

Wyłączenie na podstawie art. 8 pkt 1 w/w ustawy od rejestracji znanych znaków towarowych innych podmiotów dla towarów innego rodzaju zakłada, że obok elementów treściowych należy uwzględnić cel rejestracji, jakim jest ewentualne wykorzystanie lub zagrożenie renomy cudzego znaku. W takim dopiero przypadku można mówić, iż zgłoszenie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

Zdaniem Sądu w toku niniejszego postępowania skarżąca spółka nie wykazała, aby rejestracja znaku towarowego ROLEX na rzecz uprawnionego mogła stanowić zagrożenie dla renomy zarejestrowanego na rzecz M. R. S.A. (obecnie R. S.A.) znaku towarowego słowno-graficznego ROLEX […]. Skarżąca spółka szwajcarska nie przedstawiła jakiegokolwiek dowodu, który wskazywałby na to, iż w/w przedsiębiorca z Z. G. zgłaszając przedmiotowy znak do rejestracji w Urzędzie Patentowym RP działał niezgodnie z zasadami współżycia społecznego (dobrymi obyczajami kupieckimi), które to działanie można by zakwalifikować jako ewidentny przykład czynu nieuczciwej konkurencji na rynku gospodarczym w Polsce. W ocenie Sądu należy stanowczo podkreślić, iż nie można uważać samego faktu zgłoszenia cudzego, nawet znanego, znaku towarowego za działanie sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, albowiem muszą wystąpić dodatkowe okoliczności, np. identyczność zgłoszonego znaku ze znanym zagranicznym znakiem towarowym (takie samo oznaczenie i towary tego samego rodzaju), czy też np. zgłoszenie znaku w celu zmuszenia zagranicznego przedsiębiorcy do jakichś ustępstw natury finansowej lub innej. Należy zauważyć, iż skarżący tego rodzaju zachowania ze strony przedsiębiorcy z Z. G. nie wykazał.

Odnosząc się do kwestii naruszenia praw osobistych skarżącego Sąd przyjął, iż należy zgodzić się z tezą wyrażoną przez Naczelny Sąd Administracyjny w cyt. wyroku z dnia 28 lutego 2002 r., iż nazwa przedsiębiorcy, a także należący do niego znak towarowy, podlegają ochronie prawnej, niemniej nie jest to ochrona absolutna. Niewątpliwie przedsiębiorstwo dochodzące swych praw musi wykazać, że jest znane w Polsce odbiorcom towarów i że istnienie firmy konkurencyjnej może tych odbiorców wprowadzać w błąd. Należy mieć również na względzie to, iż firma znana tylko za granicą nie podlega ochronie w kraju, albowiem ochrona jest terytorialna. W ocenie składu orzekającego sam fakt zgłoszenia nazwy cudzego przedsiębiorstwa nie stanowi jeszcze przeszkody w rejestracji tegoż oznaczenia w charakterze znaku towarowego. Wymagane jest, aby rejestracja (i używanie) znaku towarowego stanowiła naruszenie prawa do nazwy przedsiębiorstwa.

Jeśli chodzi o kwestię naruszenia praw majątkowych skarżącego, to – w ocenie składu orzekającego – należy zgodzić się z tezą zawartą w uzasadnieniu wyroku NSA z 28 lutego 2002 r., iż szkoda może polegać przykładowo na obniżeniu przez późniejszą rejestrację siły odróżniającej znaku towarowego używanego wcześniej przez danego przedsiębiorcę, kojarzonego przez nabywców z towarami (usługami) tego właśnie przedsiębiorcy, nie zaś przedsiębiorcy używającego później ten znak. Innymi słowy, szkodą jest spadek wartości znaku służącego do oznaczania towarów danego przedsiębiorcy, będący następstwem późniejszej jego rejestracji na rzecz innego przedsiębiorcy, a także uszczerbek, jaki doznaje przedsiębiorca w wyniku używania elementu jego oznaczenia przez innego przedsiębiorcę. Zdaniem Sądu w przypadku znaku towarowego będącego przedmiotem niniejszej sprawy brak jest jakichkolwiek dowodów na poniesienie przez skarżącego wspomnianego uszczerbku, czy też spadku wartości znaku ROLEX służącego do oznaczania m.in. zegarków, a więc towarów zupełnie innych od wprowadzanych na rynek przez uprawnionego z rejestracji znaku towarowego nr […].

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, iż skarżący nie wykazał w toku postępowania, aby w niniejszej sprawie doszło do naruszenia postanowień art. 8 pkt 1 i 2 ustawy o znakach towarowych.

Ustosunkowując się do kwestii tezy zawartej w skardze w/w spółki akcyjnej z G. mówiącej o znaku ROLEX, jako znaku sławnym, Sąd pragnie zauważyć, iż takim mianem można określać wyłącznie znaki towarowe szczególnie znane w obrocie gospodarczym. Należy całkowicie zgodzić się z tezą zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organu rejestracyjnego, iż Urząd Patentowy RP związany był oceną wyrażoną w uzasadnieniu przedmiotowego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, a więc skoro pełnomocnik skarżącego nie przedłożył na tę okoliczność żadnych nowych (nieznanych wcześniej NSA) dowodów, to organ prawidłowo nie przyjął – jako udowodnionej – tezy, iż znak ROLEX jest znakiem sławnym.

Pełnomocnik skarżącego próbując wykazać w toku postępowania spornego przed Urzędem Patentowym RP, iż nazwa przedsiębiorstwa M. R. S.A. oraz znaki towarowe ROLEX były stosowane przez skarżącego w obrocie w Polsce przed datą zgłoszenia do rejestracji przedmiotowego znaku towarowego ROLEX nr […], przedłożył materiały dowodowe znane już w postępowaniu przed NSA. Dowody te w żaden sposób nie wskazują- zdaniem Sądu – na powszechną znajomość znaku ROLEX na terytorium Polski, a tym bardziej nie świadczą o statusie tego znaku jako oznaczenia sławnego.

Jeśli chodzi o kwestię powszechności znaku ROLEX zarejestrowanego wcześniej na rzecz skarżącego i zarzutu wykorzystania renomy tego znaku (legendy Rolexu) przez uprawnionego, w ocenie Sądu należy generalnie uznać, iż rejestracja zgłoszonego znaku jest niedopuszczalna, jeżeli użycie tego znaku mogłoby wywołać przekonanie odbiorców, że dany towar pochodzi z przedsiębiorstwa uprawnionego do znaku powszechnie znanego lub z przedsiębiorstwa związanego z nim organizacyjnie, gospodarczo lub prawnie. Zgodnie z poglądami doktryny (vide: R. Skubisz /w:/ „Prawo znaków towarowych. Komentarz. „, s. 193, a także U. Promińska /w:/ ” Ustawa o znakach towarowych. Komentarz”, Wyd. Prawnicze PWN, Warszawa 1998, s. 97) za znak towarowy powszechnie znany powinien być uznany znak, który charakteryzuje się następującymi cechami: – musi być znany na większości terytorium Polski, – musi być kojarzony do określonego towaru przez krajowych potencjalnych odbiorców, – musi być znany powszechnie wśród potencjalnych nabywców, a zatem więcej niż połowie osób tej grupy, przy czym – nie jest wymagane wyobrażenie potencjalnych odbiorców towarów o szczególnie wysokiej jakości wyrobów z tym znakiem.

Niewątpliwie tak rozumiana powszechna znajomość znaku towarowego na terenie całego kraju stanowi przeszkodę rejestracji, niemniej – zdaniem Sądu -skarżący w toku postępowania nie wykazał tej przesłanki, a więc Urząd Patentowy RP wydając zaskarżoną decyzję nie naruszył prawa materialnego.

Zdaniem Sądu niczym nie poparte jest twierdzenie skarżącego, iż sława znaku „Rolex”, podobnie jak np. znaków „Coca-Cola”, czy „Mercedes”, jest tak ugruntowana w świadomości Polaków, że uprawnione jest uznanie jej za fakt powszechnie znany, nie wymagający dowodu. Bez znaczenia w tym zakresie są przywołane przez skarżącego wyniki rankingu „100 najcenniejszym marek świata opublikowanego w polskiej edycji miesięcznika „BusinessWeek”, w którym znak „Rolex” miał – według strony skarżącej – znaleźć się na 69 miejscu, albowiem wyniki tego sondażu w żaden sposób nie potwierdzają tezy, iż znak Rolex był znakiem sławnym w dniu rejestracji znaku towarowego nr […].

Z tej przyczyny Sąd uznał, iż bezzasadny jest zarzut naruszenia przez zaskarżoną decyzję przepisu art. 77 § 4 k.p.a., który stanowi, iż fakty powszechnie znane oraz fakty znane organowi z urzędu nie wymagają dowodu. Za fakty powszechnie znane (fakty notoryczne) uznaje się okoliczności, zdarzenia, czynności lub stany, które powinny być znane każdemu rozsądnemu i posiadającemu doświadczenie życiowe mieszkańcowi miejscowości, w której jest siedziba organu administracji publicznej (tak B.Adamiak /w:/ B.Adamiak, J.Borkowski „Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz”, Wyd. C.H.Beck, Warszawa 2004, s. 394 i cyt. tam lit.).

Za fakt powszechnie znany może być uznany tylko taki fakt, który odpowiada rzeczywistości i którego istnienia nie można obalić dowodem przeciwnym. Za fakt notoryjny nie może być uznany fakt nie znany stronom, bowiem fakt taki jest sporny między stronami i powinien być udowodniony na zasadach ogólnych (tak np. A. Wróbel /w:/ M.Jaśkowska, A.Wróbel „Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz”, Zakamycze, 2000 r., teza 12 komentarza do art. 77 k.p.a.; tak również /w:/ uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 maja 2003 r., sygn. akt II SA 2741/02). Z uwagi na fakt, iż w toku postępowania powszechna znajomość (renoma, sława) znaku Rolex była negowana przez stronę przeciwną, należało – zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego – uznać, iż nie było możliwe skorzystanie zarówno w toku postępowania przed Urzędem Patentowym RP, jak również w toku postępowania sądowoadministracyjnego, ze wspomnianej instytucji wskazanej w przepisie art. 77 § 4 k.p.a.

Zdaniem Sądu organ administracji wyczerpująco zbadał wszystkie okoliczności faktyczne związane z niniejszą sprawą oraz przeprowadził dowody służące ustaleniu stanu faktycznego zgodnie z zasadami prawdy obiektywnej i oficjalności (art. 7 i art. 77 k.p.a.). Ponadto organ koncesyjny nie dopuścił się – w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego – obrazy zasady swobodnej oceny dowodów (art. 80 k.p.a.), albowiem oparł się na materiale zebranym w toku postępowania dokonując jego wszechstronnej oceny na podstawie całokształtu materiału dowodowego.

Sąd nie dopatrzył się również takiego stopnia naruszenia przez Urząd Patentowy RP przepisu art. 107 § 3 k.p.a., który miałby istotny wpływ na wynik sprawy. Uzasadnienie zaskarżonej decyzji organu administracji spełnia – zdaniem Sądu – swe podstawowe zadanie polegające na wyjaśnieniu rozstrzygnięcia zawartego w sentencji decyzji, korespondując z jego treścią. Motywy decyzji są ujęte w taki sposób, że strony mogą zrozumieć zasadność przesłanek faktycznych i prawnych, którymi kierował się Urząd Patentowy RP przy załatwianiu sprawy.

Biorąc powyższe pod uwagę, Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.