Elementarz prawa restrukturyzacyjnego – zgromadzenie wierzycieli
Zgromadzenie wierzycieli jest kolegialnym organem, w ramach którego wierzyciele mogą realizować swoje uprawnienia. Posiada ono kompetencje do decydowania o formie zaspokojenia swoich wierzytelności oraz dalszym losie dłużnika.
Zgromadzenie wierzycieli zwołuje sędzia-komisarz, w kilku przewidzianych w ustawie przypadkach:
- w celu głosowania nad układem, w przypadku,
- gdy rada wierzycieli podejmie uchwałę o zwołaniu zgromadzenia,
- gdy uzna to za potrzebne.
Zgromadzenie wierzycieli na określonych zasadach
Zgromadzenie wierzycieli zwołuje się przez obwieszczenie. Musi się to odbyć co najmniej dwa tygodnie przed planowanym terminem zgromadzenia wierzycieli. Wówczas kreśla się: termin, miejsce i przedmiot obrad oraz sposób głosowania. Na termin zgromadzenia wierzycieli wzywa się dłużnika, nadzorcę sądowego albo zarządcę. Przeszkody do odbycia zgromadzenia nie stanowi brak jakiejkolwiek z wyżej wymienionych osób.
W przypadku odroczenia zgromadzenia wierzycieli, sędzia-komisarz podaje obecnym do wiadomości nowy termin i miejsce zgromadzenia. W takim przypadku nie dokonuje się ponownego obwieszczenia. Oddany poprzednio głos wierzyciela, który nie stawił się na odroczonym zgromadzeniu wierzycieli, zachowuje moc. Jest on uwzględniany później przy obliczaniu wyników głosowania. Stanie się tak, jeżeli na tym zgromadzeniu poddane pod głosowanie są te same uchwały lub uchwały korzystniejsze dla wierzycieli.
Zgromadzenie wierzycieli – przebieg
Zgromadzeniu wierzycieli przewodniczy sędzia-komisarz. Obecność sprawdzana jest jednak przez nadzorcę sądowego bądź zarządcę. Ustawodawca przewidział możliwość uczestnictwa w zgromadzeniu wierzycieli wierzyciela, który stawi się na zgromadzeniu wierzycieli i przedłoży sędziemu-komisarzowi tytuł egzekucyjny stwierdzający ich wierzytelność. Ponadto, może w nim wziąć udział wierzyciel, który posiada wierzytelność uzależnioną od warunku zawieszającego lub która jest sporna i została uprawdopodobniona. Musi on jednak wystąpić z odpowiednim wnioskiem. Z przebiegu zgromadzenia wierzycieli sporządza się protokół. Wierzyciele głosują sumą wierzytelności umieszczoną w zatwierdzonym spisie wierzytelności lub tytule egzekucyjnym.
Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, uchwała zgromadzenia wierzycieli zostaje przyjęta w przypadku, gdy opowie się za nią większość głosujących wierzycieli, którzy oddali ważny głos, mających łącznie co najmniej połowę sumy wierzytelności przysługujących głosującym wierzycielom. Sędzia-komisarz wydaje na zgromadzeniu wierzycieli postanowienie w przedmiocie stwierdzenia przyjęcia uchwały. W sentencji postanowienia stwierdzającego przyjęcie uchwały zawiera się treść uchwały. Stwierdzając przyjęcie uchwały przez zgromadzenie wierzycieli, sędzia-komisarz może jednocześnie uchylić uchwałę. Dzieje się tak, gdy uchwała ta jest sprzeczna z prawem lub narusza dobre obyczaje. Powodem do uchylenia uchwały jest także rażące naruszenie interesu wierzyciela, który głosował przeciw uchwale.
Zgromadzenie wierzycieli: głosowanie nad układem
W przyspieszonym postępowaniu układowym oraz w postępowaniu układowym nadzorca sądowy przedstawia na zgromadzeniu wierzycieli główne założenia planu restrukturyzacyjnego. Z kolei w postępowaniu sanacyjnym zarządca przedstawia na zgromadzeniu wierzycieli sprawozdanie z wykonania planu restrukturyzacyjnego w toku postępowania sanacyjnego. Muszą również zostać przedstawione efekty podjętych działań, a także główne działania, które zgodnie z planem restrukturyzacyjnym zostaną podjęte po przyjęciu układu.
Nadzorca sądowy albo zarządca składa na zgromadzeniu wierzycieli opinię o możliwości wykonania układu. Uchwała zgromadzenia wierzycieli o przyjęciu układu zapada, jeżeli wypowie się za nią większość głosujących wierzycieli, którzy oddali ważny głos, mających łącznie co najmniej dwie trzecie sumy wierzytelności przysługujących głosującym wierzycielom.
Jeżeli głosowanie nad układem przeprowadza się w grupach wierzycieli, obejmujących poszczególne kategorie interesów, układ zostaje przyjęty. Dzieje się tak, jeżeli w każdej grupie wypowie się za nim większość głosujących wierzycieli z tej grupy, mających łącznie co najmniej dwie trzecie sumy wierzytelności, przysługujących głosującym wierzycielom z tej grupy. Układ zostaje przyjęty nawet wtedy, gdy nie uzyskał wymaganej większości w niektórych z grup wierzycieli, jeżeli wierzyciele mający łącznie dwie trzecie sumy wierzytelności przysługujących głosującym wierzycielom głosowali za przyjęciem układu, a wierzyciele z grupy lub grup, które wypowiedziały się przeciw przyjęciu układu, zostaną zaspokojeni na podstawie układu w stopniu o podobnej korzyści co w przypadku przeprowadzenia postępowania upadłościowego.
Pod głosowanie poddawane są wszystkie propozycje układowe. Za przyjęte uznaje się te propozycje, które uzyskały największe poparcie wierzycieli obliczane w odniesieniu do sumy wierzytelności. Sędzia-komisarz wydaje na zgromadzeniu wierzycieli postanowienie w przedmiocie stwierdzenia przyjęcia układu. W jego sentencji zamieszcza natomiast treść układu.
