Prawo korzystania z oznaczenia „TIGER” przyznane wyłącznie Dariuszowi Michalczewskiemu

Sąd Najwyższy wydał wyrok w sprawie pomiędzy polskim pięściarzem, Dariuszem Michalczewskim, a spółką FoodCare. Sprawa dotyczyła prawa do używania oznaczenia „TIGER”. Sąd Najwyższy potwierdził, że prawo do korzystania z oznaczenia „TIGER” przysługuje wyłącznie Dariuszowi Michalczewskiemu i podmiotom przez niego upoważnionym. 

Przeczytaj również: Czy słowo można chronić prawem autorskim?

Prawo do używania oznaczenia „TIGER” – początek sporu

Spór dotyczący oznaczenia „TIGER” rozpoczął się w 2010 roku, kiedy to Fundacja „Równe Szanse” oraz Dariusz Michalczewski rozwiązali umowę licencyjną ze spółką FoodCare, wskutek czego wygasło upoważnienie dla spółki do korzystania z oznaczenia „TIGER” oraz pozostałych dóbr niematerialnych Dariusza Michalczewskiego. Powodem rozwiązania zawartej na 50+50 lat umowy było niewywiązywanie się przez FoodCare z przewidzianych w niej obowiązków, a w szczególności zaprzestanie płacenia Fundacji należnego wynagrodzenia z tytułu licencji na używanie oznaczenia „TIGER”.

Ochrona marki osobistej

Marka to rodzaj dobra niematerialnego, który stanowi pewien zespół elementów związanych z konkretnym produktem lub usługą, której przysługuje ochrona prawna. Jest to nazwa, znak, symbol, kombinacja (lub inne), które stworzone zostały dla rozpoznania i odróżnienia określonych towarów lub usług danego przedsiębiorcy. Marka jest pojęciem szerszym niż znak towarowy. Symbolizuje bowiem określoną jakość i uznanie nabywców towarów lub usług. Pod tym określeniem mogą funkcjonować: znak firmowy oraz znak towarowy identyfikujący producenta/usługodawcę.

Zasadnicze różnice pomiędzy marką a znakiem towarowym sprowadzają się więc do tego, że marka zawiera kilka elementów, które ze swojej natury nie mogą stanowić znaku towarowego (jak np. wspierający markę ambasador, grupa jej odbiorców czy opinia o danej marce). Przedsiębiorca, który buduje własną markę, ma więc prawo oczekiwać ochrony prawnej dla tak wytworzonego dobra niematerialnego. Przykładem jest właśnie sprawa Dariusza Michalczewskiego. Pierwotny producent stworzył bowiem silną markę na rynku napojów energetycznych. Wykorzystał do tego m.in. współpracę z Dariuszem Michalczewskim, posiadającym przydomek „Tiger”. Strony jednak po latach zakończyły współpracę, zapoczątkowując spór, który znalazł swój finał w sądzie. Dariusz Michalczewski domagał się zakazania spółce FoodCare posługiwania się oznaczeniem „TIGER” do sygnowania napojów energetycznych.

Prawo do używania oznaczenia „TIGER” – wyrok na korzyść Dariusza Michalczewskiego

Sąd Najwyższy oddalił w całości skargę kasacyjną spółki FoodCare i wydał ostateczny wyrok potwierdzający, że prawo do oznaczenia TIGER na rynku napojów energetycznych posiada wyłącznie Dariusz Michalczewski. Wyrok Sądu Najwyższego jednoznacznie potwierdza, że wraz z rozwiązaniem umowy licencyjnej ze spółką FoodCare przez Fundację „Równe Szanse” oraz Dariusza Michalczewskiego, wygasły również wszelkie podstawy prawa FoodCare do korzystania z oznaczenia „TIGER” na rynku energetyków. Co więcej, zostały utrzymane w mocy zakazy dla spółki FoodCare dotyczące m.in. sprzedaży i reklamy napojów z oznaczeniem „TIGER”. Wyrok oznacza więc, że spółce FoodCare ostatecznie zakazano korzystanie z oznaczenia „TIGER”. Spółka nie ma podstaw także do używania oznaczenia „BLACK TIGER”. 

Nieuczciwa konkurencja

Ponadto Sąd Najwyższy stwierdził, że FoodCare, korzystając z oznaczenia „TIGER” dla napojów energetyzujących po rozwiązaniu umowy przez Dariusza Michalczewskiego i Fundację „Równe Szanse”, popełnił czyny nieuczciwej konkurencji. W szczególności naruszył dobre obyczaje w obrocie gospodarczym. Zbiór zakazanych praktyk znajduje się w ustawie z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1913). Celem uchwalenia tego aktu prawnego była ochrona interesu publicznego, uczciwych przedsiębiorców oraz konsumentów bezbronnych wobec wielkich koncernów.

W art. 3 ust. 1 ww. ustawy ogólnie wskazano, że: Czynem nieuczciwej konkurencji jest działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub narusza interes innego przedsiębiorcy lub klienta. Aby ułatwić odbiorcom wykładnię tego przepisu, ustawodawca wskazał na przykładowe czyny nieuczciwej konkurencji. Są to:

• wprowadzające w błąd oznaczenie przedsiębiorstwa,
• fałszywe lub oszukańcze oznaczenie pochodzenia geograficznego towarów albo usług,
• wprowadzające w błąd oznaczenie towarów lub usług,
• naruszenie tajemnicy przedsiębiorstwa,
• nakłanianie do rozwiązania lub niewykonania umowy,
• naśladownictwo produktów,
• pomawianie lub nieuczciwe zachwalanie,
• utrudnianie dostępu do rynku,
• przekupstwo osoby pełniącej funkcję publiczną,
• a także nieuczciwa lub zakazana reklama,
• organizowanie systemu sprzedaży lawinowej oraz
• prowadzenie lub organizowanie działalności w systemie konsorcyjnym.